Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/054

chanki, z których zbierał krople wina i słodycz kompotowego syropu.
 Siedzącej w lufciku kobiecie wiatr rozwiewał rzadkie włosy i ziębił plecy. Ona — skurczyła się jeszcze bardziej, podsuwając pod siebie chude, zżółkłe nogi.
 Jeść się jej chciało, obejrzała się na kredensową szafkę majaczącą w półcieniu. Była tam wprawdzie pieczeń pozostała z obiadu, ale koteczek dysponował barszczyk na jutrzejszy obiad, z pieczeni będą uszka... nie można więc poruszyć, nie można!...
 Józia zwinęła się teraz prawie w kłębek i głowę smutnie zwiesiła.
 Jakoś jej tak smutno! tak bardzo, bardzo smutno, jak nigdy nie było!
 Dlaczego?
 Wszak on wraca tak codziennie, wraca późno a ona czeka nań i zimą i latem skurczona przy szybie, pełna niewytłomaczonej chęci ujrzenia go powracającego.
 Zegary miejskie biją w pół do trzeciej.