Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/059

 Pan Wentzel otworzył książkę i powoli zaczął przewracać kartki ozdobione rycinami.
 — Skończyliśmy na Samsonie i ucięciu włosów — zaczął połykając ślinę — wiecie, że uczyniła to Dalila i...
 Na twarzach chłopców pojawił się dziwny wyraz.
 — Musiała to być szykowna kobieta — mruknął Julusiek, uśmiechając się rozkosznie. — Prawda, Maryan?
 Lecz Maryan zwrócił się teraz ku panu Wentzlowi i patrząc wprost na twarz nauciela zapytał:
 — Jak pan sądzi? brunetka była? co?...
 — Nie wiem! — odparł nauczyciel.
 — Daj pokój, Maryanie! — wrzasnął Julusiek — albo on się zna na tem.
 — Hm!... — odrzekł Maryan — jest przecież mężczyzną.
 — E! taki tam! — Boże się zmiłuj!....
 Pan Wentzel zerwał się z miejsca.
 — Cicho! — krzyknął, uderzając książką o stół — cicho!... bo....
 Głos mu uwiązł w gardle.