Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/062

 Teraz Maryan poruszył się na krześle.
 — A Adam ogryzkiem się udławił.... — wyrzekł śpiewającym głosem.
 I gdyby nie Dalila, która...
 Lecz już słowa pana Wentzla brzmiały jedynie chyba dla niego samego. Dzieci podbudzone w swej przekornej wesołości, jak piłkę odrzucały sobie wzajemnie, legendy podawane im przez nauczycieli za fakta. Dla nich, dla tych rozbudzonych przedwcześnie umysłów nie istniał już żaden urok naiwnej wiary — ze śmiechem i drwinami szarpali treść Pisma, nie mogąc jeszcze zrozumieć przenośni.
 Pod gradem tych słów wyziewanych przez drobne dziecięce usta, które zda się stworzone były do szeptania modlitwy — pan Wentzel siedział przybity, bezsilny — z głową na piersi zwieszoną. Codziennie powtarzało się to samo.
 Codziennie nauczyciel i jego słowa były przedmiotem szyderstw, żartów i śmiechu.
 Julusiek leżał teraz już na stole, wywijając z radości nogami, Maryan napawał się spokojnym tryumfem i pełen nieopisa-