Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/067

 Wiedzą o tem, że p. Wentzel boi się konwulsyjnie myszy i udanie się rozkosznego figla — uczuciem błogości napełnia ich serduszka.
 Lecz siedząca przy stole francuzka marszczy brwi i groźnie podniosłszy rękę do góry, woła ochrypłym głosem:
 — Attention, sales gamins! ou je vais vous ficher des claques!
 Chłopcy milkną i kołyszą się na krzesłach z mniejszym niż zwykle zapałem. Matka zaś przesyła dyskretny półuśmiech w stronę francuzki, która prześlicznym żargonem z Montmartre — rozpoczyna wykład greckiej mitologii.
 I powoli fałdzista suknia matki-wdowy znika we drzwiach, z po za których dolatuje wystukiwane na fortepianie jakieś „Réverie“ Aschera.
 Pan Wentzel tymczasem szamocze się ze zdechłą myszą, starając się odczepić ją od portmonetki. Pot pokrywa mu skronie, wyraz wstrętu maluje się w jego smutnych, wielkich oczach.