Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/074

całem mieszkaniu, udając gorliwe wypełnianie swych obowiązków.
 Przed wrytym w ziemię Wentzlem zjawia się teraz nagle surowa, sztywna, pełna godności.
 — Co pan tu robisz, panie Wentzel? — pyta majestatycznie — proszę się nie zapominać! nie za-po-mi-nać!....
 I odwraca się, jakby z jednej sztuki wykuta, owijając nogi nieszczęsnego nauczyciela w fałdy swej długiej szaty.
 Pan Wentzel skłania się nizko i cofa się tyłem w stronę przedpokoju. Otwierając drzwi, słyszy brzęk szkła i odwróciwszy się, dostrzega Justysię, pokojówkę, strącającą szczotką pogruchotane kinkiety.
 — Wszystko przez pana — mruczy pokojówka — szarpnąłeś pan drzwiami, że się we mnie wszystko zatrzęsło...
 Pan Wentzel na palcach sunie przez przedpokój.
 — Czysto jak zmora, albo hałasuje, albo milczkiem lezie...
 Pan Wentzel przy drzwiach prowadzących na schody podnosi zasuwkę i ujmuje klamkę.