Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/106

 — Tego ci się zachciewa? — zapytał.
 Lecz Resia dnia tego nie była usposobioną do żartów.
 Zmarszczyła brwi, zatopiła popękane z odmrożenia ręce w rozczochrane włosy i nie odpowiedziała ani słowa.
 — Cóżeś się tak nadęła jak pluskwa w maśle? — pytał Dyńdzio.
 Milczenie.
 Dyńdzio począł się niecierpliwić.
 — Chcesz zrobić karyerę, a cóż to... mała karyera, jaką masz teraz?
 Resia wykrzywiła usta.
 — O jej!... — wyrzekła wreszcie, — co mi z tego. Mieszkam jak śledziarka... a czem żyję, to już wstyd powiedzieć...
 Dyńdzio machnął ręką.
 — To wszystko marność, widzisz serce to grunt...
 Resia zamilkła i znów kiwała się długą chwilę, wpatrzona w odrapane ściany swego pokoju.
 — Chciałabym — zaczęła znów powoli — chciałabym mieć dywan na podło-