Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/109

 W miesiąc później rodzice Kundla wyjeżdżali na letnie mieszkanie.
 W domu pozostawał Dyńdzio i stary stróż.
 Ojciec po dwutygodniowym na wsi odpoczynku miał powrócić do miasta i objąć nadal swe zajęcia biurowe.
 Rano odjechali wszyscy, odprowadzeni nawet na pociąg przez Dyńdzia, który od tygodnia zachowywał się przyzwoicie, prawie bez zarzutu.
 Nawet matka zaczęła się łudzić możliwością poprawy. Chciała mu na samem wyjezdnem zaproponować spowiedź, ale cofnęła się i postanowiła czekać.
 Kto wie, co się w tej mózgownicy gnieździło.
 Za to ojciec dał się unieść złudzeniu. Przestał nazywać syna „Kundlem“ a natomiast mówił mu dobitnie „Dyonizy“! — lub „Synu“! Dał mu trochę pieniędzy, otworzył kredyt u krawca na dwa garnitury letnie i na wyraźne żądanie Dyńdzia sprawił mu pół tuzina ko-