Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/128

 Kobiety kiwają głowami, nagle spoważniałe, jakby ta dobra opinia, którą się cieszy ów subiekt, przejęła je szacunkiem i powagą. Kościelny wnosi kropidło i naczynie z wodą święconą.
 W ławkach powstaje znów szmer.
 — Kropidło!... patrzcie kropidło!..
 Ale już dwa ścieśnione szeregi ustawiają się wzdłuż ławek, tworząc rodzaj alei bramowanej ludźmi. Aleja ta, od balustrady przeciąga się aż ku drzwiom głównym, które zakrystyan w tej chwili na oścież otwiera. Turkot powozów, hałas uliczny, cały szum letniego, niedzielnego popołudnia wpada nagle w wilgotną ciszę kościoła.
 Przez kolorowe szyby wpadające promienie słońca kładą kolorowe plamy na głowach i grzbietach ludzi.
 — Przyjechali! przyjechali! — dochodzi wołanie z tłumów zalegających stopnie perystylu.
 Jest to jednak fałszywy alarm.