Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/135

że... i panna młoda ze swej strony chowa jaką niespodziankę...
 Ten i ów ciśnie się przyjrzeć bliżej Honorce. Hm!... wychudła, źle zbudowana, głowa roztargana...
 Kobiety szepczą między sobą:
 — Mogła się choć uczesać uczciwie, kiedy szła na publikę między ludzi.
 Jakiś pan podszedł do niej i zajrzawszy jej w oczy, wyjmuje z kieszeni małą notatkę. Półgłosem zadaje dziewczynie zapytania, na które ona nie odpowiada wcale, patrząc ciągle w przestrzeń z pod brwi ostro ściągniętych. Pan ów, niezrażony milczeniem, nieodstępuje wszakże, tylko z kieszonki dobywszy ołówek, ślini go i coś w książeczce zapisuje.
 — Gazetnik!... gazetnik!.. — szemrze tłum dokoła.
 Kazimierzowa uznaje za stosowne przemówić:
 — Nie w gazecie, ale tu na tablicy winna być wyryta opowieść o takim włóczydrągu, co uczciwe dziewczyny z dobrej drogi zmania!