Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/136

 — Nikt ją ta znów za łeb nie trzymał — wtrąca jakiś młody chłopak.
 Kazimierzowa obraca się jak na sprężynach.
 — Za łeb! za łeb!... takie niewolenie słodką mową i przysięganiem to gorsza, niż za łeb trzymanie!...
 Chłopak mlasnął językiem.
 — Nie trza było wierzyć!
 W tłumie powstał szmer.
 Nie wierzyć przysięganiu? A to coś nowego! Odkąd świat światem — Bóg przysięgania postanowił, a tych co krzywoprzysięgają ciężko karze.
 — A jeszcze przysięganie sierocie? — woła tryumfująco Kazimierzowa — sierotę ukrzywdzić, to jak obrus z ołtarza ściągnąć!
 Wymowa jej i łzy kapiące po twarzy podbijają powoli wszystkich. Teraz — miejsce przed wielkim ołtarzem opustoszało zupełnie, wszyscy cisną się do drzwi wchodowych, zgorączkowani, podnieceni tą sceną, jaka wybuchnie za przybyciem państwa młodych. Tu i owdzie