Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/151

jakąkolwiek. Zrozumiała, że nigdy nie będzie miała dość odwagi, aby stanąć przed człowiekiem, któremu wszakże oddawała się z uległością suki i powiedzieć mu w oczy:
 — Uczyń cokolwiek dla mnie, którą zaprzepaściłeś i dla dziecka, które spłodziłeś!...
 Kościelny przeszedł kilkakrotnie koło niej, dzwoniąc kluczami.
 Wiedział, co ją sprowadziło do kościoła, dostrzegł ją wśród tłumu jeszcze przed ślubem, gdy stała groźna u progu i mówiła przez zaciśnięte zęby:
 — Nie daruję!
 Widząc, że płacze ciągle, nie poruszając się z miejsca, podszedł do niej i potrącił ją lekko.
 — Wstawać i iść do domu... nic tu już nie wyklęczycie.
 Ona podniosła głowę i przez łzy zalewające jej oczy, spojrzała w ciemną przestrzeń kościoła. Spojrzała i naraz cała przyszłość stanęła jej przed oczami.
 Dziecko drzemiące u jej piersi zaciężyło jej bez miary.