Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/177

go prześladowało, było mu wstrętne nad wyraz wszelki.
 Spotkał ją w Saskim ogrodzie przechodzącą z córeczką. Nie rozumiał dla czego coś go popchnęło ku dziecku, które było krwią jego krwi, jego własnym płodem.
 Lecz — mała — rozkapryszona, zdenerwowana, odwróciła się, nie chcąc się przywitać z „panem“. Chciał nalegać, schylił się, aby ją ująć za rączkę, pragnąc dotknięciem się tego świeżego, dziecięcego ramienia — obronić przeciw jakiejś tęsknocie, która go trawiła.
 Lecz niańka ujęła dziecko, wołając:
 — Sewerciu! patrz... Tata idzie!...
 Dziecko odwróciło główkę i wyciągnęło ręce w stronę nadchodzącego mężczyzny.
 Seweryn cofnął się i przeszedł szybko, zamieniając lekki ukłon z przyjacielem.
 Zaczął znów szukać mieszkania.
 Szedł, prostując się z całej siły woli i przybierając obojętną minę.