Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/179

 Zapach gotującej się brukwi i topionego masła uderzył go na wstępie.
 — Kuchnia musi być blisko — wyszeptał z niezadowoleniem.
 Lecz nie miał już czasu oddawać się dłuższym uwagom nad rozkładem mieszkania, bo drzwi prowadzące do saloniku otworzyły się z impetem — i w jednej smudze światła ukazał się chłopiec a potrząsając energicznie głową, zawołał:
 — Proszę pana za mną. Mamcia nieubrana a tatki niema. Dzieci mają lekcyę i nie ma nikogo starszego tylko ja jeden.
 Mówiąc to, wydymał w dziwny sposób klatkę piersiową i uderzał się po niej z zadowoleniem.
 — Salon! o! — wyrzekł, wyciągając szyję — niech pan wejdzie, choć pan zabłoci, nic nie szkodzi, jutro będą froterować!
 Seweryn spojrzał dokoła.
 Dziwnym mu się wydawał ten „salon“, pełen szydełkowych kap i serwetek.