Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/181

 — Jest proszę pana, pokój mamy i taty, dziecinny, jadalny, kuchnia, pasaż i schowanko — recytował mały.
 Przez uchylone drzwi prowadzące do dalszych pokojów, wyjrzała mała dziewczynka.
 Chłopiec przybrał poważną minę.
 — Niech Maryś idzie do kuchni, do Magdaleny — wyrzekł mrużąc oczy, a odwróciwszy się w stronę Seweryna, dodał ze śmiechem: — moja siostrzyczka!
 Malutka schowała się czemprędzej, nie omieszkawszy pokazać nieznajomemu końca różowego języka.
 Chłopiec wzruszył ramionami.
 — Pan daruje, ale to jeszcze małe! — wyrzekł, otwierając drzwi na rozcierz — proszę pana, jadalnia!...
 Seweryn przestąpił próg i stanął koło ściany, opierając się o nią plecami.
 Przed nim, na sosnowym dość dużym stole, okrytym ceratą, stały talerze z grubego fajansu o żółtawych, gliniastych cieniach, grube szklanki zieleniły się w odstępach, serwetki starannie wyprostowane