Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/194

tło przez liście kasztanów nad ławkami się zwieszających.
 Spoglądał na przechodzące kobiety z lekceważeniem pozornem a z utajoną lubieżnością. Kiwaniem nogi, wydęciem ust, zdawał się mówić jak sułtan rozparty na sofie w haremie.
 „No! któraż tam!... Pan czeka!...“
 Lecz w myśli powtarzał sobie:
 „Ach!... żeby też która!...“
 Lecz kobiety mijały go szybko, nie zwracając nań najmniejszej uwagi. Czasem zasłaniały się parasolkami, aby uniknąć jego natrętnego i bezczelnego spojrzenia, które on uważał za szczyt demoniczności. Często — gdy zniecierpliwiony, rozdrażniony, wstawał z ławki i z arogancyą zaglądał pod ronda kapeluszy mężatek pilnujących dzieci, lub następował na pięty dziewcząt uśmiechających się w promieniach słonecznych — ta i owa mruknęła przez zaciśnięte zęby:
 — Błazen!
 On wtedy zaciskał zęby z wściekłością, przybierając pozornie rozpromienio-