Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/223

 — Nie pamiętam prawdziwie — odparł — fotografia ta zdejmowana już lat kilka temu. Zdaje mi się jednak, że ktoś z prowincyi.
 — Nietutejsza?
 — O! za to ręczyć mogę!
 — Tem lepiej!
 Zapłacił, fotografię zabrał i cały przejęty ważnością chwili, dzień spędził w gorączce i oczekiwaniu.
 Co chwila fotografię wyjmował i przyglądał się rysom brunetki. Była przystojną, choć cokolwiek mało miała dystynkcyi. Jakiś uśmieszek w kącikach ust się błąkał, za wiele widać było piersi.
 Gaza ratowała jednak wszystko.
 Z nadejściem wieczoru, Irek do cukierni pędził — i pomiędzy zebranych już mężczyzn wpadł.
 Porwali się wszyscy, zaciekawieni jak stare baby, wyciągając ręce.
 — Fotografia? o! pokaż! pokaż!
 On — stał teraz boleśnie wykrzywiony i powoli kopertę odchylał.
 Portret wyjąwszy, spojrzał i westchnął.