Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/229

 A gdyby tak wrócić na Żółkiewskie!
 Ba — lecz ojciec!
 Ojca bała się jak ognia.
 Wiedziała, iż szukać jej nie będzie, lecz — gdyby mu pod oczy podlazła!...
 Snuła się więc znów po „Rurach“ — omijając starannie czerniącą się sylwetkę policyanta.
 Czasem przemknął się koło niej terminator bosy, obdarty, zasmolony.
 Podskoczył, gwizdnął i zajrzał w oczy rozczochranej dziewczynie, mknącej wzdłuż kamienic.
 Czasem, gdy już był po śniadaniu, zaskrzeczał przeraźliwym głosem:

„Spadła małpa z pudła
Stłukła sobie łeb“.

 Ona szła dalej, z głową opuszczoną na piersi, plując śliny, które jej napływały wciąż do ust — prześladowana jedną i tą samą myślą:
 A gdyby wrócić na Żółkiewskie!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.