Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/240

 Wicek tymczasem dzień ślubu przyśpieszył i w kościele Panny Maryi Śnieżnej, wypomadowany, wyświeżony wieczną „uczciwość małżeńską“ — spoconej i ściśniętej gorsetem Kazi zaprzysiągł.
 W wilię jednak ślubu, gdy po raz ostatni do swego kawalerskiego mieszkanka wracał, rozmarzony libacyami swych przyjaciół i towarzyszy, potknął się o jakąś masę do desek przytuloną.
 — Ki dyabeł?
 Olka głos brata poznała, lecz, drżąc cała, nie odpowiadała nic.
 On pochylił się nad nią, sądząc, że to ktoś zemdlony.
 — Któż to?
 Dziewczyna zebrała się na odwagę.
 — Ja... Olka!...
 Krew uderzyła do głowy Wickowi.
 — Czego ty się tu przywłóczysz? — zasyczał wściekły i groźny — czego?
 Ona dźwignęła się na klęczki i za rękę go pochwycić pragnęła.
 — Wicek!... ta my rodzeni!
 — Nijaki ja tobie rodzony, małpo jedna!