Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/244

 On, oddalając się i malejąc coraz więcej w przestrzeni, powtórzył prawie bezwiednie:
 — Schowaj, Olka!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Trzy lata upłynęło, a Olka ciągle włóczyła się po przedmieściu zdobywszy sobie powoli nawet sympatyę ogółu.
 Nazywano ją ogólnem mianem „małpy“ — lecz, że zachowywała się względnie przyzwoiciej, „grajzlerówki“ mówiły o niej:
 — Choć małpa, ale porządna dziewczyna!
 Zaokrągliła się, wypełniała i tylko twarz miała niezdrową bladość strawionej bezsennością i trunkami kobiety.
 Ręce jej drżały, a oczy często mgła zasłaniała.
 Zrobiła się dumną i nieraz w szynku chwaliła się „uczciwą“ rodziną, z której pochodziła.
 Pieniądze Wicka chowała święcie i od czasu do czasu drogę bratu zabiegała, za-