Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/246

 Nareszcie Wickowa, chodząca w ciąży — porodziła córkę, lecz ciężko zaniemogła i akuszerka doktorów wezwać kazała.
 Zaczęły się ciężkie dni we dworku na Piaskowej ulicy.
 Olka wszelkiemi siłami teraz brata spotkać chciała.
 Wychodził często, biegał bez pamięci, do aptek, do doktorów, ale po ludnych ulicach i w dzień, kiedy ona po świetle doń przystępu mieć nie mogła.
 Nareszcie Kazia podniosła się z łóżka i do sił wracać poczęła, dziecko chowało się zdrowo, Wicek odetchnął i roboty się chwycił.
 Czas bo był niemały.
 Wszystkie zasoby wyczerpały się i poszły na lekarstwa i doktorów.
 Dziecko chrztu się domagało.
 Znajomi o sute chrzciny się domawiali, stary Burba pragnął ludzi fetą zadziwić i zły stan swoich interesów w ten sposób ozłocić.
 Pieniędzy ani centa nie było.