Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/249

 — Ja je mam przy sobie już od tygodnia, lecz nigdzie cię dopaść nie mogłam! Masz, na chrzciny ci starczy!...
 On odsuwał się jeszcze, cały zmieszany myślą dotknięcia się w ten sposób zarobionych pieniędzy.
 Lecz kobieta instynktem odczuła myśl brata.
 — Weź, Wicek, weź!... to pieniądze z uczciwego zarobku! Jak Boga kocham! Koszule po nocach szyłam!... weź... to nie z „tego“!...
 Kłamała, cała potem oblana, pełna wysiłku nerwowego.
 Wreszcie, udało się jej pieniądze w rękę brata wcisnąć.
 — A! Nareszcie!
 Odetchnęła pełną piersią, jakby się ciężaru zbyła.
 Lecz on stał przybity i upokorzony, ściskając w ręku szmatę z pieniędzmi.
 Czuł, iż biorąc od Olki pieniądze, czyni krok pojednawczy i że powinien siostrę przychodzącą mu z pomocą na owe chrzciny zaprosić.