Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/266

poruszony, chwiał się jak warkocz płaczącej brzozy, z czarnej kolumny spadający.
 — To ci włosy — wyrzekł nareszcie.
 Lecz żydówka lamentowała.
 — Ny, kto mi teraz zapłaci? Kto? Co ja mam za moje dobre serce, żeby taką włóczęgę z końca świata do numeru brać! A młoda jeszcze była, zdrowa, po co jej było taki koniec ze sobą robić? aj! aj!...
 Do stołu się zbliżyła.
 — Lichtarz mi popsuła, o!... świeca się wtopiła, niech ją choroba ciśnie!...
 Na stole stał lichtarz mosiężny, cały zielony, ze stearyną świecy szeroką po brzegach rozlaną. Widocznie samobójczyni pozostawiła na stole płonącą świecę. Przepalony sznur, którego druga połowa posłużyła za śmiertelny stryczek, należał kiedyś do szlafroka lub bluzki. Na blasze przed piecem walały się popalone kawałki listów i papierów.