Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/275

wracał, kryjąc pod połami kurtki duże nożyce.
 Żydówka pot z czoła otarła.
 — Panna Salcia gra?
 — Panna się bije z kucharką!
 Weszli znów do numeru i teraz już sam Marciński podszedł do okna.
 — Niech się pani nie zbliża, ja ją sam obetnę.
 Wlazł na okno, posunął trupa i zasłonił sobą prawie całą postać zmarłej.
 Żydówka o drzwi oparta nie patrzyła, cała zajęta myślą, czy buciki samobójczyni będą dobre na nogi jej córki.
 Tymczasem nożyczki zgrzytnęły. Z cichym chrzęstem obsunął się wzdłuż pleców trupa obcięty warkocz. Marciński zwinął go zręcznie i schował do kieszeni kurtki.
 I znów niby chrzęst — i głowa dziewczyny ukazała się teraz ostatecznie zeszpecona, z krótką nierówną linią rozsypujących się na karku włosów.
 Lecz Marciński ku drzwiom się zwrócił.