Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/278

wolny, mięki a przecież siekący jak uderzenie szpicruty.
 Dziewczyna próbowała się jeszcze opierać.
 — Nie!... wolę z tobą rozmawiać!
 On nieznacznie ramionami ruszył.
 — Zagwizdaj, Papuziu! — powtórzył po raz czwarty.
 Stalowo niebieskiemi oczami spojrzał w drobną twarz Minuśki, która ledwie przeświecała przez całe kłęby pokręconych czarnych włosów.
 Oczy te, jakby wieczną łzawą mgłą pociągnięte, zużyte były i dziwnie rozwiązłe.
 Jakaś nabożna, dystyngowana rozpusta gnieździła się w tych źrenicach koloru dziewczęcej sukienki.
 Były to oczy westalki, powracającej ze schadzki do swej świątyni.
 Teraz już Minuśka, pod wpływem tego spojrzenia układała się powoli na kolanach mężczyzny, pochylając w tył głowę, tak że cała kaskada czarnych włosów spłynęła ku ziemi i kwiatów dywanu dosięgła.