Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/299

 — Nazywała mnie... Papuzią. A to ztąd widzi pan poszło: Posłyszała kiedyś pod balkonem na ulicy gwiżdżącą papugę. Odejść nie chciała. Wzięłam ją na ręce i gwizdałam jej w uszko przez całą drogę. Później... ciągle prosiła — gwizdaj, Papuziu! ja gwizdałam! Ach Boże!... ja gwizdałam!
 Porwała się nagle, jakby ocucona.
 — Ja pana nudzę, co? Pan i tak smutny!
 Lecz on rękę wyciągnął.
 Jakiś cień uśmiechu przewinął się nawet koło jego warg pobladłych.
 Od tej nagle otwierającej się przed nim rany macierzyństwa, w rozpustnem otoczeniu zamkniętej lożki tingel-tanglu, płynęło ku niemu powolne uspokojenie i łagodne uczucie ledwo dostrzegalnego ciepła.
 — Bo to widzi pan, mężczyźni nie lubią skoro się im o takich rzeczach mówi. Tylko pan jakiś inny od wszystkich. Może to pana i bawi.
 Westchnęła, znów głowę przechyliła na poręcz sofki i oczy zmrużyła.