Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/304

kiej pracy, i słowo to jak uderzenie szpicruty przecinało powietrze.
 Lecz on, nie ruszając się z miejsca, przez zaciśnięte usta szeptał:
 — Cicho!...
 Kobieta milkła i siedzieli tak oboje w milczeniu, w rozpaczliwej melancholii dwojga zamierających organizmów, skutych ze sobą — ona, rozpamiętywając swą przeszłość, on — pławiąc się w lubieżności smutku i o trumny potrącającego wspomnienia.
 I gdy jasno błękitne światło od okien płynące z szarego tonu zmieniało się w złoto-rudy blask wycinający kontury mebli a coraz dalej ku głębi pokoju rozpływało się w czarniawo-szafirowym cieniu — on pochylał się nad martwiejącą w trupiej pozie dziewczyną.
 — Zagwizdaj, Papuziu!...
 Ona gwizdała, z początku niechętnie, potem coraz więcej zatapiając się w cichej nutce melodyi.
 Trup dziecka wyschły, zżółkły, biedny — zjawiał się przed nią w przepotędze