Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/324

czał chwilę, wreszcie, jakby chcąc upokorzyć sędzinę:
 — W konduktory pójdę!... — wyrzekł zdławionym głosem.
 Sędzina ku drzwiom zmierzała.
 — Z Panem Bogiem! Właśnie tam na pijaków czekają! A wynosić mi się dziś jeszcze!... won!... won!...
 Wyszła.
 Janek pozostał sam.
 Obejrzał się dokoła i nagle uczuł w sercu ból straszny.
 Trzydzieści lat przeżył w tych ciemnych ścianach kredensu, w którym zapach razowego chleba miesza się z wonią stygnących na półmiskach tłuszczów. W ciemnicy tej przeszedł życie całe, waląc się w nocy na tapczan, jak kłoda, smutny, wiecznie znękany, zniechęcony do życia, a mimo to bałwochwalczo do tych miejsc przywiązany.
 Chata, w której mieszkał jego żona, nie była mu domem, chodził tam w gościnę, w chwilach wolnych, nie pamiętając