Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/329

ku ziemi, wżarła się w boleść rozstania z tem, co już za swoje przywykł uważać, co się z nim zrosło, z czem umrzeć miał...
 Przed nim bielił się dwór, nieduży, silny, dobrze rozłożony na tle masy drzew. Z boku widać było ganeczek i wejście do kredensu. Do kredensu!...
 I nagle porwał Janka szał.
 Schwycił gobelin i cisnął go w wodę.
 — Szczeźnij! — zasyczał przez zęby.
 Gobelin zakołysał się na wodzie i pozostał tak rozciągnięty, prezentując w świetle krwawego słońca wypłowiałą barwę delikatnych linij.
 Janek drągiem gobelin w wodę zanurzać zaczął.
 — Szczeźnij!... — syczał.
 Był cały teraz czerwony, z sinemi pręgami żył po obu stronach skroni. Z serca krew mu płynęła na mózg zatruty siwuchą. Pijany był w tej chwili, pijany rozpaczą.
 Za nim wciąż kołatki grały.