Ta strona została uwierzytelniona.
koju — Dulska idzie otwierać ostrożnie — zobaczywszy lokatorkę, cofa się).
SCENA X.
LOKATORKA — DULSKA.
DULSKA.
Przepraszam... jestem nieubrana. Proszę panią — zaraz wrócę.
LOKATORKA.
Ja tylko na chwilkę. Niech się pani gospodyni nie krępuje.
DULSKA.
Tak — tak — wrzucę tylko co na siebie. (biegnie do swego pokoju. Lokatorka wchodzi powoli. Jest bardzo blada i smutna. Widocznie przeszła jakąś ciężką chorobę i moralne zmartwienie. Siada na najbliższem krześle — patrzy w ziemię i siedzi nieruchoma. Po chwili wchodzi Dulska, odziana w barchanowy, dostatni szlafrok). Proszę panią na kanapę.
LOKATORKA.
Dziękuję. Tylko parę słów. Dostałam list pani... (urywa. Milczenie).
DULSKA.
Pani już zupełnie wyszła ze szpitala?
