Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/10

 Tuśka zbliżyła się do śpiącej córki i machinalnie narzuciła na nią prześcieradło.
 — Wiecznie się rozkrywa — pomyślała prawie ze złością.
 Powróciła znów do okna i wzrokiem ogarnęła olbrzymią przestrzeń rynku, na której dźwigała się jasno oświetlona dołem masa Sukiennic. Zdawało się, że jest to jakieś olbrzymie mauzoleum, obsadzone dokoła grzędą świetlanych tulipanów. I coraz dalej, po rynku wznosiły się bukiety żółtawych świateł, przeciętych nagle brutalną linią białej, oślepiającej lampy łukowej. Na bruku czerniało mrowisko ludzi i płynęły, jak szalupy, tramwaje. Ostry odgłos dzwonka szarpał nerwy. Niby to były wszystko wzięte razem odruchy życiowe, a przecież jakaś bezbrzeżna pustka, nuda i szarość, przysłaniała wszystko szarym, nieprzeniknionym całunem.
 Tuśka wlepiła swe oczy w płonące bukiety lamp i znów machinalnie obliczała pieniądze.
 — Czterysta rubli, to pięćset guldenów...
 I zaraz przyszła jej myśl ostra i niemiła:
 — Gdzie ja podziałam już około stu rubli?
 Zaczęła natężać umysł wspomnieniami wydawanych pieniędzy.
 — Musieli mi ukraść, czy co...
 Aż nią targnęło — zdawało się jej, że jacyś złoczyńcy obdarli ją żywcem ze skóry i taką obdartą pozostawili na słotę i spiekotę słońca.
 — Musieli mnie gdzieś okraść.
 Lecz powoli przychodziła refleksya.
 — Nie, nie... zobaczmy.
 Liczyła teraz cyfry i doliczyła się rzeczywiście wydanych pieniędzy.
 — Ładnie będzie, jeżeli tak dalej pójdzie... nim dojadę do Zakopanego, nie będę miała centa przy duszy.
 Znów ogarnęła ją złość na męża.
 — Przez niego muszę się martwić i nerwy sobie targać.
 Nogi ją bolały.