Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/105

 Wygłosiwszy te słowa, pani Warchlakowska utonęła w obserwowaniu Tuśki.
 — Czego ona tak stoi przy tem oknie?
 — Przypatruje się nam.
 — A może jej pokazać język? — hazarduje najmłodsza czerwona bluzka, która jeszcze nie jest dostatecznie opancerzona, ale zato bardzo »rozwydrzona«.
 — Mińciu!... — strofuje radczyni.
 Lecz Mińcia się tłómaczy:
 — To po co tu patrzy? Nie widziała ludzi na werandzie, czy co?
 Radczyni uznaje za stosowne być dobrą i łagodną.
 — Widzisz, że to jest osoba średnio zamożna i nie ma środków na werandowanie na werandzie, więc weranduje w oknie. — Idźcie lepiej bawić się piłkami, skoro wam doktór ruch zalecił. I proszę nie zajmować się tą osobą.
 Panienki zbiegają z werandy — zaczynają igrać miluchno po placyku, na którym rośnie kilka dość mizernych świerków. Biegając i rzucając angielskie piłki, ciągle strzelają oczkami w stronę Tuśki.
 — To pewnie jaka żydówka!...
 — E... może co innego.
 — A może taka — wiesz...
 — Ale nie. Przecież szła z córką.
 — E!... może to siostra.
 — Ta mała to miała pończochy fil d’ Ecosse!
 — Nieprawda, bo fil de Perse.
 — Głupie jesteście... to fil de juive...
 — De Palestine!... hi, hi...
 »Osoba« tymczasem stoi w oknie, a w umyśle jej dojrzewa projekt. Najlepiej zrobi, jeżeli weźmie i ten pokój dla siebie. — Gnieździć się w jednym pokoju i to od dziedzińca, jakoś niewypada. — Może właśnie dlatego ten aktor tak lekceważąco względem niej postępuje, że ona tak nędznie mieszka. Ba! gdyby miała willę całą, tak, jak ta pani z przeciwka, z pewnością zachowałby się inaczej. W pokoju tym właśnie znajduje się werandka. Nie duża,