Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/107

 — Nie o to chodzi. Ja chcę dobrać sobie tę drugą izbę z werandą.
 Indyance twarz się rozjaśnia. Zawiązała i rozwiązała i znów zawiązała chustkę. Widać, że już myśl jej pracuje, jakby tu i na ile skórę z tej gościowej ściągnąć.
 — Wiedzom co... — mówi powoli, ważąc każde słowo — ta izba teloz by zamówiona. Gość pisał po nią.
 Tuśce aż tchu zabrakło.
 — Ale zadatku nie dał?
 — No... ni... Ino kabyście ją fcieli, to muszom zapłacić tylo, co tamtej pon dawali.
 — No, a ileż?
 Gaździna myśli — cała tragedya toczy się w jej mózgu. Powie za mało — powie za dużo... Nie wie. Cyfry biegają jak szalone — wreszcie rzuca:
 — Dacie osiemdziesiąt.
 — To za drogo.
 — Ten pon da tyle.
 Tuśka dałaby już te osiemdziesiąt guldenów, ale zdjęta mocą nałogu, musi się targować.
 — Siedemdziesiąt...
 Gaździna widzi, że tej pani »zafciało się« tej izby i już żałuje, że nie powiedziała stówki.
 — Ni, ni... — mówi z niechcenia, patrząc uparcie w kafle pieca — dacie dziewięć dziesiątek, to mieszkajcie...
 — Jak to dziewięć dziesiątek? Powiedzieliście: osiemdziesiąt!
 — Nijok nie będzie inoczej, ino dziewięć dziesiątek. Ten pon da i stówkę...
 Od dziedzińca dolatuje ciche gwizdanie polki.
 To doprowadza Tuśkę do ostateczności.
 — No... dobrze... macie tu dwadzieścia guldenów!
 — A wiedzom, że za obsługę osobno?
 — Jak to?
 — A no... ho mieliby my drugiego gościa, to by płacił za obsługę, a tak ino strata bez to, że wy będziecie mieszkać i od przodu i od zadku.
 — No, dobrze... idźcie już tylko.