Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/123

wość. Tylko Pita oparta patrzyła z jakąś melancholią dziwną na przechodzących.
 — Ten w środku jasno odziany to Porzycki! zdolny... wcale, wcale...
 On jeden tylko obrzucił Pitę miłem spojrzeniem. Skinął jej głową, ale dziewczynka, pomna uwag matki, spuściła oczy w ziemię z zażenowaniem widocznem. Porzycki nie spojrzał nawet na werandę, ani na Tuśkę I to jej było przykro, choć wolała, że nie widział jej zmieszania.
 Gromadka przeszła i ginęła powoli drogą, jak jasny obłok. Cicha kanzona dobiegała jeszcze, jakby wlokąc się za nimi.
 Oparta o żerdź Pita znów melancholijnemi oczyma śledziła oddalających się.
 Pani radczyni uniosła się cokolwiek na fotelu.
 — Oni tu gdzieś mieszkają, zdaje się w Jaszczurówce... a ten Porzycki to gdzieś nawet w naszej okolicy... Straszni ludzie! O! o! niech pani patrzy, nie żenują się... To szkandał!
 Tuśka wysłała swój wzrok na zwiady i ujrzała, jak Porzycki nagłym ruchem objął jednę z jasno odzianych kobiet. Była w tym ruchu swawola pazia. Trwało to chwilę. Kobieta, śmiejąc się, wykręciła się zręcznie z obejmującego ją ramienia...
 — To panna ta i ta... — objaśniała Warchlakowska. — Jest przyjaciółką starego hrabiego z pod Gołębi, a ta trzecia...
 Nagle dostrzegła, że »panienki« przypatrują się ciekawie aktorom i aktorkom.
 — Panienki! proszę do piłki... co to znowu?...
 Panienki cofnęły się, chichocząc i uśmiechając złośliwie. Tylko Pita pozostała na miejscu i patrzyła ciągle w stronę, skąd dolatywała kanzona.
 — Niechże pani każe swojej panience nie patrzeć na nimi! — upominała Tuśkę pani Warchlakowska.
 Tuśka jakby się ocknęła.
 Cała była tak gorąca, jakby po niej war przeszedł.