Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/124

 — Pito... idź do panienek!... — wyrzekła machinalnie do dziecka.
 — Czy pani wie, — skrzeczała Warchlakowska — że ci ludzie to gorzej cyganów. Oni prawie wszyscy żyją bez Boga i bez zasad moralności. Prawie wszyscy w dzikich małżeństwach... A jakże... mówił mi mąż... co za zgroza!... To szkandał!... szkandał!...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Powoli marła kanzona i obłok jasny spowijał coraz szczelniej oddalającą się grupę aktorów.
 Byli już teraz słonecznemi widmami, ledwo zaznaczonemi sylwetkami o złocistych, leciuchnych konturach.
 — Szkandał, moja droga pani!... — syczało w powietrzu.
 I zdało się, że nic nie pozostaje z piękności egzystencyi tak, jakby oni wchłonęli w siebie wszystko, co wchłonąć może istota ludzka, otwarta i szczera, nie zamykająca się w skorupę pleśni i wymierzonego w dozach przyzwoitych dobra życiowego.
 Rozpostarła się tylko wszechmoc pani Warchlakowskiej i cień jej werandy, na której wietrzyła swoje welwety.
 A z twarzy Tuśki — powoli, stopniowo — świeży i gorący żar rumieńca nikł i topniał w delikatnej barwie zapadającego cicho słońca.
 A na twarzyczkę Pity występowała natomiast coraz silniej, coraz wyraźniej wielka, bezbrzeżna melancholia.

---

XIII.

 Życie Tuśki ułożyło się na modłę życia Warchlakowskiej. Było to ciągłe ścieśnianie obręczy konwenansu, jakaś niewola liczenia się ze słowami, z gestami, kontrola, pełna niby uprzejmości, zdawanie sprawy z każdego kroku, z każdego słowa.