Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/126

na pensyę. Kręcili się, jak piskorze, i często wykręcali się na wierzch. Brali kamienice na spłaty, przystępowali do jakichś przedsiębiorstw, słowem szli w górę. A on wiecznie tkwił na Wareckiej pomiędzy figusem a stołem z samowarem!...
 I dziś dlatego ona jest tak skrępowana nawet w chwili, gdy przecież raz odetchnęła innem powietrzem i pewną względną swobodą...
 Lecz jest to rzeczywiście tylko względna swoboda. Czuje, że to grzeczne, systematyczne życie z Wareckiej powlokło się i tu za nią. Nie umie widocznie sobie poradzić, a przecież coś się jej majaczy... coś przeczuwa poza lasem gencyan...
 Tak, tak.
 Koło werandy krąży Obidowska. Ustroiła się w serdak i chodzi tam i z powrotem, czając się z fartuchem, aby zacząć wycierać balustradę werandy. Tuśka patrzy na nią i dziwi się, jak Obidowska jest dzisiaj chytra i zmarnowana.
 Ma prawie tragiczny wyraz twarzy, poczerniała, oczy jej zapadły...
 Tuśka czuje jakąś litość na widok tej zmiany. Woła ku sobie góralkę:
 — Gaździno, a chodźcie tutaj!
 Obidowska podchodzi, nie śpieszy się. Głowę pochyliła i kiwa nią na obie strony, jakby jej utrzymać nie mogła.
 — A cego fcom?...
 — Coście dziś taka mizerna?
 — ?
 — No... mizerna, blada. Czyście chorzy?
 Gaździna ramionami wzrusza.
 — Ni...
 — No, o cóż wam?
 Zacięte usta, tylko oczy z pod brwi zabłysły, jak dwa żużle.
 Wreszcie potok słów, jakby konieczna potrzeba upustu dławiącego smutku.