Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/127

 — Wiedzom, poleciał na przewodnika.
 — Kto?
 — A no on, Józek.
 — No więc cóż? Tem lepiej, to zarobi.
 — Ha no... zarobi dyrloga jedna!... zarobi, ale jo na taki gros nie łakoma... Poszły z nim takie strzygonie, co to wiadomo na młodego chłopa łase... no...
 Zacisnęła zęby aż zgrzytnęły. Wbiła nogi w ziemię ze strasznym uporem. Biło od niej tajonym gniewem i nagromadzoną w wyschłej piersi rozpaczą.
 Tuśka spojrzała na nią zdziwiona.
 — Ależ moja gaździno... — wyrzekła — dlaczegoż wam tak o te panie z miasta chodzi? Przecież nie mówicie mu nic za Hankę, a on się z nią całuje tuż pod waszym dachem.
 — A!... to je co inkszego! Ona była przedemną, to wiadomo — jej prawo. A potem ona górska je — nasza, to jensza sprawa. A te mieńskie, jak idom na wirchy, to ino zęby scyrzeć...
 — Mówiliście przecież, że Józek idzie z tym panem, co tu mieszka.
 — A ino. Posed z nim i z tymi strzygoniami. Nabrali butelek i pośli na tydzień... No... kiedy ich bym dopadła, skąsałabyk ich... choć stara na śmierć!
 Tyle temperamentu ma jej głos nizki, ochrypły — tak wyć musi wilczyca zraniona, gdy sama zdycha gdzieś w jarze.
 I głos jej znajduje niespodziewany oddźwięk w duszy Tuśki.
 I ona nienawidzić zaczyna te jasne, wysłonecznione kobiety, które tam po wirchach, jak owe kozice z głazu na głaz skaczą, lotne i zwinne, a pomiędzy niemi miga gibka postać męska.
 Józek?... nie Józek. — Nie tak smukły, ale za to bardziej wykwintny w linii — równie silny, zgrabny, zuchwały...
 Ten drugi.
 Porzycki!