Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/13

 Spojrzał na nią troszeczkę zdziwiony i zaraz uśmiechnął się uprzejmie, lecz jakby z przymusem i pochylił trochę głowę.
 — Dziękuję ci — nie troszcz się o mnie. — Ja mam zdrowy żołądek...
 Przechodził chłopiec, roznoszący pisma ilustrowane.
 — Może ci co kupić? — zapytał.
 W tej samej chwili Pita wyjrzała z wagonu.
 Błądziła roztargnionem spojrzeniem po peronie, po palcie wytartem ojca, po jego bladym uśmiechu, a policzek jeden miała wydęty angielskiemi cukierkami, które wiecznie ssała.
 — A może Pita chce pomarańczę? — zapytał Żebrowski.
 Natychmiast dziewczynka grzecznie bardzo odpowiedziała:
 — Dziękuję tatusiowi!
 Ale on przywołał przekupnia i wybrał dwie duże pomarańcze silnie czerwone.
 Wybierał starannie, macając skórkę chudemi, klekocącemi palcami.
 Wreszcie zapłacił i pomarańcze do okienka, w którem wciąż, jak w ramie, bielała twarz Pity — podniósł.
 — Proszę cię, moje dziecko...
 Ale Pita uważała za stosowne ceremoniować.
 — Nie... nie... dziękuję...
 Pani Tuśka wmieszała się z grzeczną interwencyą:
 — Ależ, moje dziecko, weź — skoro tatuś taki dobry...
 — Zrób mi tę przyjemność — prosił ojciec.
 Pita wzięła pomarańcze, lecz nie zniknęła z niemi we wnętrzu wagonu. Stała ciągle przy oknie i na tle jej szarego płaszczyka te ognisto barwne owoce ciągnęły oczy malarskim ślicznym kontrastem barw.
 Wymienienie tych uprzejmości zdawało się, iż na chwilę wyczerpało całą tę rodzinę i wszyscy umilkli, nie mając już sobie nic w chwili rozstania do powiedzenia.
 Pani Tuśka myślała, iż źle zrobiła, nie biorąc na