Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/135

 — Dostał nauczkę — uspokajała ją Tuśka — i teraz zachowuje się zupełnie przyzwoicie.
 Lecz nagle uczuła, że pani Warchlakowska świdruje ją wzrokiem, — tak, jakby mówiła »ejże!« i to ją zmieszało zupełnie. Zarumieniła się gwałtownie i spuściła oczy w ziemię.
 Czuła, iż Warchlakowska w tej chwili jej nie wierzy i że zaczyna się dokoła niej snuć cała sieć fatalnych podejrzeń.
 Rozstały się trochę chłodno. Warchlakowska ciągle zdawała się zapuszczać sondę do dna jej duszy — Tuśka zaś cofała się i zamykała w sobie tak, jakby miała już coś ukrywać.
 Nad wieczorem zupełnie niespodziewanie powrócił Porzycki.
 Przyjechał furką, blady, zmęczony, niewyspany i widocznie w złym humorze.
 Tuśka stała w oknie i zobaczywszy go tak nagle, doznała jakby olśnienia.
 Cofnęła się za firankę, lecz patrzała, jak do Porzyckiego wybiegła Obidowska, pytając o męża.
 — Poszedł jeszcze dalej w góry — odrzekł aktor gniewnie, wyjmując z furki swój serdak, ciupagę i jakieś drobiazgi.
 — A bez co? bez co... kiedy oni wrócili?
 — Nie wiem. Dajcie mi spokój — zmęczony jestem... Przynieście mi mleka. Listu niema jakiego?
 Wszedł do sieni i udał się do swojego pokoju.
 Obidowska postała chwilę przed chałupą, wreszcie zawróciła i szła wolno w stronę szopy. Idąc, dostrzegła Tuśkę w oknie.
 — Widzieli — zapytała — jaki to wymęczony. I nie hańbi się... To z chlania wódczyska i z łajdactwa... a jakże...
 Pokiwała głową i głosem, w którym drżały łzy dodała:
 — A wiedzom... mój nie wrócił!
 I poszła.
 Tuśce zrobiło się i wstyd i przykro.