Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/143

 — Ty leż w łóżku — wyrzekła do córki — ja zobaczę.
 Miała w sobie odwagę nerwowych istot, które nie mogą czekać na niebezpieczeństwo, lecz idą naprzeciw niego.
 Otworzyła drzwi do sieni. Ze świecą w ręku we drzwiach pokoju stał aktor. Widocznie porwał się także ze snu, odziany pośpiesznie, w serdaku, narzuconym na ramiona.
 — Co to? — spytała Tuśka. — Dom rozbijają?
 — Nie wiem, ale to nie do nas. To zdaje mi się do chałupy gazdów. Zresztą zabaczę...
 Wyszedł przed sień, stawiając świecę koło roweru błyszczącego przy ścianie.
 Zostawił drwi otwarte i teraz wycie i naszczekiwanie psów, zmieszane z ogłosem walenia we drzwi, wpadły z całą siłą razem z pędem chłodnego, ostrego powietrza w głąb sieni.
 — Ozwieraj!... — pieni się głos męski.
 I znów krzyk.
 Tuśkę ogarnia strach i ciekawość. Wysuwa się na dwór. — Srebrno i błękitno. Cała kaplica! cała baśń czarodziejska zaklęta dokoła. Nic nie zdoła wysłowić uroku takiej powodzi, takiej topieli, opływającej ziemię. — Smereki szafirowe zda się zawisły w przestrzeni i pławią się nieruchomo przepojone rozkoszą.
 Wrażenie, jakie odnosi Tuśka, jest tak wielkie, że chwilowo zapomina o tych hałasach, które ją z domu wywabiły. Ogarnia wzrokiem srebrną toń i wypływające z niej chaty o szpiczastych, ostrych dachach. Niedaleko stoi smukła postać Porzyckiego i on zdaje się wynurzać z fali srebra. Stoi nieruchomo i patrzy w stronę, skąd dochodzą krzyki.
 Tuśka postępuje także parę kroków i znajduje się przy aktorze. Oboje są jeszcze ciepli od snu i mają w sobie to rozmarzenie, jakie się zawsze wynosi z nagłego przebudzenia. I oboje są bardzo ładni w tem błękitnem świetle, z wyrazem niedokończonych snów w oczach...
 Do chałupy, w której mieszkają Obidowscy, dobywa