Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/144

się ktoś zacięcie. Ale drzwi zamknięte, okna zawarte i z wewnątrz domostwa ciemno. — Zdaje się ot — mogiła. Ten, który się dobywa, ochrypły jest i niepewno stąpa. Ale bije pięścią, ciupagą, kolanem we drzwi i chrzypi:
 — Ozwieraj!...
 — Dziki wrzask z chałupy zawartej jest jedyną odpowiedzią.
 — To Józiek wraca do domu! — odzywa się wreszcie Porzycki.
 — Ładny powrót!... — dziwi się Tuśka.
 Aktor odwraca się ku niej i wesoły śmiech rozjaśnia mu twarz.
 — Baba mści się — mówi — za to, że się chłopak zawieruszył w górach. Nie chce go wpuścić do domu.
 — Dobrze robi! — wyrokuje Tuśka.
 Oczy Porzyckiego powiększają się w dziwaczny sposób.
 — Pani także taka niepoczciwa? To źle. Najpierwszą zaletą kobiety jest łagodność i wyrozumiałość.
 — Nie w tych wypadkach.
 — Właśnie, w tych głównie. A... to pani taka zacięta.
 Patrzy na nią i śmieje się. Ona mimowoli także się uśmiecha, choć całą siłą woli pragnie zachować się seryo.
 — Ale gdybym ja był mężem pani, tobym panią przerobił...
 — Wątpię.
 A Józek wali tylko we drzwi i krzyczy »ozwieraj«... a głos jego chrypliwy niesie światło srebrzyste w dal, w dal i rozwiewa mgłę mleczną.
 — Niechże pan go uspokoi! — zwraca się Tuśka do aktora.
 Lecz ten zaczyna się śmiać.
 — Nie przeszkadzajmy... niech się spełni przeznaczenie — mówi Maeterlinck...
 — Ależ to wstrętne...
 — Co? takie temperamentowe wybuchy? Przeciwnie, to ożywia, jak dzbanek wody.
 Józkowi widocznie sprzykrzyło się bezowocne we