Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/146

nie ciała o ławy, o ściany — i to wszystko w ciemności, którą siała tajemnicza chałupa w ostry cień spowita.
 Tuśka mimowoli porwała za rękę Porzyckiego.
 — Niechże pan idzie — zawołała.
 — Tam?
 — Tak... on ją zabije.
 Aktor zaśmiał się swoim szczerym, serdecznym śmiechem.
 — Nie, ale ją zbije.
 — No... więc...
 — Wielka awantura!
 — O!...
 — Tak. tak... co mnie wchodzić pomiędzy małżeństwo, a zresztą, widzi pani, już po krzyku.
 Z chałupy, tryumfalnie, rozwierając szeroko wrota, wyszedł Józek Obidowski i stanął, poprawiając serdak i szukając fajki. Księżyc bił prosto na niego i wydobywał jego męską, posągową piękność z nadzwyczajną siłą. Góral dyszał ciężko, jakby się spracował.
 W chałupie była cisza zupełna.
 Wreszcie Józek dostrzegł widocznie Tuśkę i Porzyckiego, stojących w topieli księżyca, bo rzucił ku nim w formie uspokojenia:
 — Zbiłek babę, posadziłek na murku i niek siedzi.
 I oparłszy się o żerdź, zapalił fajkę.
 Porzycki ku Tuśce się zwrócił.
 — Widzi pani, jakie to proste. — Zbił ją, ona siedzi na murku, on pali fajkę, za chwilę zaczną się godzić, i nim słońce znów zaświta, la comedia e finita...
 — Zawsze, jednak...
 — E! proszę pani, w małżeństwie dumy i obrazy niema. Co warte małżeństwo, jeśli na savoir vivrach i na pomadkach oparte. Ot, szczerze, poprostu z mostu...
 — Bić!....
 — Chciażby... aby się później godzić!... Pani nie lubi się godzić? To takie miłe...
 Tuśka przygryzła wargi.
 — Nie wiem o tem. Ja się z moim mężem nie kłócę, więc się i nie godzę.