Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/158

 — Bardzo ładnie. Świeżo, zdrowo — podchwycił aktor. — Dlaczego pani chce z dziecka zrobić wymoczka? I pani zdałoby się trochę pobiegać i podokazywać. Co!... świr, świr, świr za kominem...
 Pita dusiła się ze śmiechu.
 — No... już niech pani się rozchmurzy. Panno Pito! buch na szyję mamusi!
 Pochwycił Pitę i rzucił ją na kolana Tuśce.
 Obie zażenowane usunęły się z grzecznem przeproszeniem.
 — Przepraszam mamusię!
 — Przepraszam cię, moje dziecko!
 Aktor patrzył na nie zdumiony.
 — A to co za Wersal? — zawołał z podziwem. — Między matką a córką jakieś »przepraszam!« — Mamę chwyta się za szyję — raz dwa... całuje w oczy, w nos, w uszy, w ręce... i po krzyku...
 Tuśka przygryzła usta.
 — Co pan mówi!... co pan mówi!...
 — Mówię, co wiem...
 Przypatrywał się przez chwilę matce i córce.
 — To dziwne! — wyrzekł po chwili.
 — Co dziwne?
 — Nic. Skoro dobrze wszystko zrozumiem, to pani powiem, co mi się dziwne wydaje. Ale na dziś tylko pani powiem, że ja pani nie zazdroszczę...
 — Dlaczego... i czego?
 — Że pani jest taką, jaką pani jest. To musi przecież zmęczyć.
 Tuśka spojrzała na niego zdziwiona.
 — Jakaż ja jestem?...
 Aktor głową kiwał.
 — Ja już wiem... Pani jest sztuczna. A pani mogłaby mieć naturalną, szczerą duszę i naturalne, szczere rumieńce... Pani woli się różować i być nienaturalną moralnie. Zrozumiała mnie pani?...
 Tuśka uczuła, że jest dziwnie zgnębiona.
 — Proszę pana... — zaczęła.