Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/164

 Tuśce aż serce zabiło, taka ją ogarnęła chęć do owej wycieczki z tym wesołym człowiekiem.
 Ale zaprotestowała.
 — Nie można. Jestem niezdrowa, a Pita osłabiona...
 — Co znowu! Pitę wezmę na barana i tak na Giewont zaniosę.
 — Może... później.
 — No, to dziś — do Kuźnic, na podwieczorek ze mną.
 — Nie wiem...
 — Co? dlaczego?...
 Picie, aż się oczy śmiały.
 — Z panią Prosiątkiewiczową pani była.
 — Bo to kobieta...
 — E! sensu niema. Kto w Zakopanem na takie rzeczy uważa? Tu panuje mądra swoboda. Cóż za grzech, że pojedziemy wypić kawę i zjeść rogalik? Dobrze... Zresztą nie będę się pytał. Po obiedzie na rowerze polecę, dorożkę sprowadzę i pojedziemy.
 — Dobrze — ale ja z Pitą, a pan na rowerze.
 — Po co?
 — !!!
 — Dla konwenansu? Co za obłuda! Czy nie miałem racyi w nocy, kiedy mówiłem, że panie z mondu nie są szczere. A zresztą — niech i tak będzie. Honor będzie ocalony!
 — Pan ciągle szydzi z kobiet ze świata. Widocznie mamy co ochraniać i dlatego chronimy.
 Aktor popatrzył na nią z pod przymrużonych powiek.
 — To niby znaczy, że tamte — nasze, nie mają honoru. — Mają, mają i bardzo dużo. Tylko wy chcecie mieć wszystko i honor i przyjemność flirtu, czy tam czego... Ot co!
 — Proszę pana...
 Tuśka wskazała na Pitę.
 — No... dobrze, dobrze... już nic nie mówię, ale myślę...
 Zbliżał się listonosz.