Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/170

obejmował jednę z tych kobiet. Zaczęła błądzić wzrokiem, szukając, która to z nich była wówczas ową wybraną. Lecz poznać nie mogła.
 I to ją zasmuciło.
 Obecnie cała uwaga publiczności zwróciła się na aktorki. One grały tak, jak przed chwilą grał dla »galeryi« Porzycki, i obserwowały pilnie i starannie gesty i układ sukien. Aparaty fotograficzne wymierzono ku nim. Porzycki uśmiechał się i widocznie był duszą przy »swoich«. Tuśki róże i Pity purpura zeszły w cień.
 Tuśka uczuła żądło zazdrości i przybrała minę zdetronizowanej królowej.
 — Chodźmy już... — rzuciła przez zęby.
 Porzycki spojrzał na nią zdziwiony.
 — Dlaczego?
 — Bo — nudno tu.
 — Co znowu! Teraz właśnie zaczynają się zjeżdżać wszyscy.
 — Och!... wszyscy!
 — No tak. Teraz dopiero nasi przyjechali. Widzi pani? Ta w lila to pani Zajączkowska, a ta w białem to Orsetti, a ta...
 — A ta w czarnem?...
 — O! to nasza kochana Sznapsia.
 — Jak? co?...
 — Nazywa się Szapkiéwicz, więc ją tak nazywamy.
 — A dlaczegoż... kochana?
 — Bo to najlepsza istota pod słońcem, miła, dobra, poczciwa... o! niech pani patrzy, jak ona się do mnie śmieje.
 — Rzeczywiście. Lecz jeśli to ma być dowód poczciwości...
 — Niech pani da pokój. My ją bardzo kochamy.
 — I pan... także?
 — Naturalnie. Żeśmy z sobą zerwali, nie idzie zatem, ażebyśmy się mieli nienawidzieć. U nas w teatrze inaczej, niż na świecie. — Kochamy się, rozchodzimy, ale pozostajemy przyjaciółmi. Czy nie lepiej?