Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/174

 — Mam.
 — I chłopców?
 — Mam.
 — Niech pani pokaże.
 Tuśka zbliża się wolno do stołu — szuka w teczce fotografii męża i dwóch chłopców w szablonowych pozach, lecz ogarnia ją pewne uczucie wstydu.
 Żebrowski na tej fotografii wygląda mizernie, nędznie, jak suchotnik i jak kancelista. To nie jest ten »mąż«, który mógłby zaimponować i ją samą w dobrem świetle postawić. Natomiast fotografie chłopców są bardzo correct. Mają miny poważne, szczególnie starszy w mundurku; młodszy jeszcze zdejmowany w Van Dyckowskim guście, to jest w aksamitach i koronkowym kołnierzu. To można zaprezentować. Bierze fotografie synów i wręcza je Porzyckiemu. Ten wsuwa się prawie w okno. Przygląda się chłopakom uważnie.
 — Ładne dzieci, ale strasznie marmurkowate.
 — Jakie?
 — No... marmurkowate! Pani nie wie, co to są bracia marmurki?
 — Nie.
 — To mniejsza, bo i ja nie wiem. Ale synowie pani, to tacy bracia marmurki... Do kogo podobni? Do pani? Może do męża? A gdzież fotografia męża?
 — Nie wiem... gdzieś była...
 — A to nieładnie! Powinna stać na stoliku razem z dziećmi. Tak zawsze panie robią na wiledżiaturze...
 Śmiać się zaczął.
 Tuśka odebrała mu z rąk fotografię chłopców.
 — Widzi pan, że mam racyę, nie stawiając fotografii na pokaz. Śmiałby się pan i ze mnie.
 — Nie. Z pani nie mam prawa.
 — A z tamtych?
 Zmierzyli się oczami.
 — Może... — wybąknął mężczyzna.
 Tuśkę przeszył dreszcz.