Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/175

 — Szkoda, że one tego nie słyszą — wymówiła gorzko, wkładając fotografię do teczki.
 Twarz Porzyckiego zmieniła się, jakby pod uczuciem wstydu.
 — Ja... przecież... nie wymieniam nazwisk!
 — No, tegoby brakowało.
 Tuśka czuła w tej chwili jakąś swoją wyższość, niedościgłość i zdała się sobie ogromnie dumna, a łaskawa.
 — Biedne kobiety! — wyrzekła, kiwając głową.
 Lecz i on już odzyskiwał pewność siebie.
 — O! o!... biedne... ofiary!... co znowu! Żadna z nich tragicznie tego wszystkiego nie brała. Czasem popłakały, ale zapudrowały noski i były jeszcze ładniejsze.
 Tuśce przed oczyma nagle przewinęły się źrenice czarno ubranej kobiety, która tam przed werandą kuźnicką patrzała na nią z pod ronda kapelusza z jakimś smutkiem i litością.
 — I pan myśli, że one wszystkie zapomniały?
 — Naturalnie!
 — A... Sznapsia?
 To imię wyrwało się nagle i padło trochę ciężko, jak ptak o zwichniętem skrzydle pada nagle na ściernisko.
 — Sznapsia?
 — No... tak... ta w czerni... aktorka.
 — Ależ Sznapsia to nasza, to co innego.
 — Przepraszam, to także kobieta.
 — Naturalnie! I jaka!... Ale ona się nie liczy. To nie był flirt.
 — Więc... ona... nie zapomniała?
 — Naturalnie, że nie. Jakże pani chce? Wspólna bieda, nędza, prowincya. Gotowała sama na maszynce naftowej. Często nie było co. — Zimno! Za kulisami mróz. Ona zawsze dobra, wierna...
 — A pan?
 — Ja?... było różnie. Ale przeważnie byłem jej wierny...
 Oczy aktora przybrały pewien wyraz rozmarzenia. Nie były to czarne motyle, które padały mu chwilami