Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/179

 Porzycki wyciąga ku niej rękę.
 — Gniewam się?
 — Co znowu?...
 — No... dzięki Bogu! Bo mi pani z tą swoją pruderyą zaczynała coś prowincyę przypominać. Nie mogłem się w pani jakoś doszukać warszawianki... No — proszę dać łapkę na zgodę!...
 Z pewnym wysiłkiem, ale udając swobodę, zbliża się Tuśka i podaje mu rękę.
 — Na zgodę!
 Sądzi, że będzie to tylko uściśnienie ręki, ale aktor ujmuje jej rękę, całuje długo każdy palec zosobna i zaczyna się przyglądać paznogciom.
 — Cacane pazurki! — mówi dziecinnym głosem.
 Tuśka chce mu wycofać rękę. Ogarnia ją jednak słodkie rozmarzenie. On z taką naturalnością całuje w dalszym ciągu jej rękę, bez żadnego zmieszania, bez miłosnych spojrzeń, że i ona się powoli uspakaja. — Pozostawia tak rękę w jego dłoni, a on, jakby rozzuchwalony, głaszcze swoją twarz jej ręką.
 — Co pan robi?
 — Popieścić!... — mówi z przymileniem. — On taki biedny! Nikt go tak dawno nie pieścił.
 Tuśka gwałtem chce wyrwać mu teraz swą rękę.
 — Proszę... niech pan puści!...
 Ale on wygodnie ulokował swój policzek na jej dłoni i przymknął oczy.
 — Nic niema milszego, jak taka śliczna, dobra, poczciwa kobieca ręka!... — mówi głosem jakby sennego dziecka.
 I milczy — siedzi tak cicho przytulony do jej ręki, z oczyma zamkniętemi, zmęczony, jakiś nagle postarzały.
 Wypoczywa.
 Tak mu z tem dobrze, takie to widoczne dla niego naturalne, nie karygodne, proste, że Tuśka poprostu nie śmie wpaść w tę prostotę ze swą obrażoną godnością. On jej nawet ułatwia sytuacyę.
 — Pani ma dobrą i przyjacielską rękę.