Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/18

 Powstała od okna, rada, że znalazła jakieś wyjście z koła, w którem niespodziewanie błądzić zaczęła.
 — I po co to pisać... młodzieży podsuwać myśli, że jest niezrozumianą? Takie artykuły oddają najgorszą przysługę rodzinom. Nic więcej.
 Przechyliła się przez okno, aby je zamknąć. Z dołu coraz silniej wiała pleśń grobowa zastygającego powoli życia...
 — Malaryczne miasto! — wstrząsnęła się Tuśka.
 Lecz równocześnie z owem odczuciem dreszczu czającej się zgniłej febry coś niepojętego, a razem nader silnego uczepiło się jej ramion.
 Była to zgniła cieplarniana atmosfera utajonej i grzecznością pokrytej niepewności, jaka moralnie owiewała ją, ile razy w Warszawie powracała do »domu« — z zamiejskiej wycieczki.
 Uczuła, że nigdy nie pojmie obecnego stanu duszy tego miasta, nad którem z czerpakami na rozpiętych skrzydłach czekało odziane w czerń — jego Przeznaczenie.
 A zresztą... po co? — pomyślała, zamykając okno.
 Podeszła do stołu i zaczęła przyglądać się kupionym aplikacyom.
 Zmartwiła się, że przy świetle gorzej wyglądają, niż we dnie.
 — Znów mię oszukali — pomyślała ze złością.
 Manią jej była ta myśl, że ją wszyscy okradają i oszukują w haniebny sposób.
 Nagle zastanowiła się.
 W sąsiednim numerze mówiono głośno, coraz głośniej, nie troszcząc się, iż drzwi, ironicznie zastawione komodą, całe podziurawione są jak rzeszoto; przez te dziury i szpary filtrowały wyrazy z dokładnością zupełną.
 Odzywały się dwa głosy — męski i kobiecy.
 Ten ostatni dominował, podkreślany charakterystycznem podciąganiem nosa — forpocztą płaczu.
 Zresztą było to nawet dość tragiczne, tem tragiczniejsze, że głos męski nie tracił ani na chwilę swobody i raz przyjętego tonu.