Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/183

 — Widocznie panią obchodzi, skoro pani nie chce, żebym ze swoimi na Czerlę spacerował. Ja nie umiem obejść się bez towarzystwa, a właściwie bez kobiecego towarzystwa. Poza tem jestem solid, jak c. k. urzędnik, wzdychający do złotego kołnierza. — Voilà!
 Tuśce jakoś zepsuło to ów rozwichrzony obraz żywiołowca, jaki się już przed nią zarysował i z którym się pogodziła.
 — Nie bardzo temu wierzę! — wyrzekła z uśmiechem.
 — Jak pani chce. Ale skoro pani mnie pozbawia towarzystwa innych kobiet, to niech pani idzie ze mną.
 — Dokąd? Na Czerlę?
 — Niech Bóg broni. Ale pojutrze naprzykład do Morskiego.
 Aż jej serce zabiło, tak jej się uśmiechała ta wycieczka.
 — Nie — odparła smutnie — to niemożliwe.
 — Dlaczego?
 — Boże mój... nie wiem... ale to niemożliwe.
 — Niby przez przyzwoitość?
 — Może!
 Aż w ręce klasnął.
 — No, wiecie, to już przekracza imaginacyę. Ależ będzie Pita, a chce pani, to przedstawię pani jakiego wzorowego kolegę, on pójdzie z nami jako przyzwoitka.
 — Ależ to jeszcze będzie gorzej. Dwóch panów i ja...
 — I tak źle i tak nie dobrze. — Co za prowincya! A ja muszę być w tym roku przy Morskiem. — Czy tak, czy tak — pojadę...
 — To już rzecz pana.
 — Jaka pani niedobra. Ale ja lepszy, nie pójdę na Czerlę, skoro to pani przykrość sprawia... Dobranoc!... idę lulu... Pa... lulu, Pa!...
 Ręką od ust się jej pokłonił, a potem nagle złożył jej śliczny menuetowy ukłon.
 — Bonne nuit, marquise!
 Cofając się — znikł w sieni.