Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/188

pocałować córkę w głowę, lecz Pita, nieprzywykła do tych objawów usuwa się i powraca na dawne miejsce.
 — Gdzie pan Porzycki? — pyta Tuśka.
 — Poszedł do swego pokoju.
 — Dawno?
 — Już z pół godziny. Przyszedł ktoś do niego z wizytą...
 Pita rączki złożyła w małdrzyk, nóżki wyciągnęła pod stołem, a twarzyczka jej ma wyraz małego Ajaksa.
 Tuśka czuje, że się coś tam poza tą niby spokojną buzią ukrywa, ale pytać nie śmie.
 — To pewnie ktoś z aktorów! — mówi, zdejmując kapelusz.
 — To jakaś pani — odpowiada Pita i znów patrzy trochę chmurnie przed siebie.
 Tuśka nie wie dlaczego, ale jest pewna, że tą panią nie jest nikt inny, tylko Sznapsia. Milczy jednak, zabiera kapelusz i wchodzi do izby. Tam nerwowo sypie na twarz puder, zdejmuje suknie, kładzie szlafrok, przestawia krzesła, drobiazgi i czuje, że jest strasznie niespokojna i poprostu chorobliwie podniecona..
 — Co mi jest?... Boże!... co mi jest? — myśli, sprawdzając, że ręce jej drżą, jak w febrze.
 Mimowoli nadsłuchuje, czy nie doleci do niej jaki głos z pokoju Porzyckiego. Lecz jest zupełna cisza. Chwilę przemyka jej szalona myśl, aby zawołać gaździnę i poprosić, aby Porzycki do niej przyszedł. Lecz w porę przychodzi opamiętanie. Co pomyśli? Co ona mu powie? Czy nie jest wolny? Czy nie ma prawa przyjmować u siebie wizyt nawet kobiecych? — Jak ona, obca, śmie mieszać się w jego życie?
 Usiadła przy stole.
 Wzrok jej padł na teczkę. Otworzyła ją. Szuka papieru. Fotografie męża i chłopców leżą na wierzchu. Znane tak dobrze twarze wydają się jej dzisiaj obcemi. Lecz zmusza się i zaczyna się im bacznie przyglądać, jakby starała się wbić je sobie znów całą siłą w pamięć.